Na heel veel sneeuw komt zonneschijn

Heerlijk, heerlijk, heerlijk! Wat heb ik de zon gemist! Na 6 maanden grauwheid, treurigheid en veel wit schijnt de zon volop, en ik geniet ervan, voor zo lang het nog duurt. Alles lijkt zoveel beter wanneer de zon haar stralen erover laat schijnen. Ik fiets met een glimlach op het gezicht naar het ziekenhuis, genietend van de zon en het groen. Alles is zo snel groen geworden! Ik geniet van de bloemen die op komen, van de bomen die weer bladeren krijgen, van de eekhoorntjes buiten, van de vogels twietend in de natuur. Op het balkon met een glas rosé, gezellig met andere mensen, of lekker alleen met een boek. Alles lijkt zoveel beter. Mijn pech op het lab (welke zich nog even heeft voortgezet..) ben ik alweer vergeten. Niet dat het nu 100% voor de wind gaat, druk druk, zelfs in het weekend zit ik op het lab, maar alles lijkt zoveel beter. Toen de sneeuw weg begon te trekken en de zon zich meer liet zien had ik me voorgenomen om het hardlopen weer op te pakken. En dat doe ik nu alweer 6 weken, met nog geen enkele dag overgeslagen (in mijn schema bedoel ik dan, ik loop niet elke dag, haha), ik loop zelfs een dag voor op schema! De zon, wow. Met stip mijn favoriete ster. Laat ik er van genieten, zolang ze haar stralen nog over Linköping laat vallen.

Zo als ik net al zei, de grootste pech op het lab is nu wel voorbij. Het bleek dat de lucht niet goed genoeg werd gefilterd, in het cel cultuur lab, wat de infecties in mijn cellen veroorzaakte. Ik was aan de ene kant blij dat het niet mijn schuld was, maar aan de andere kant had ik liever gehad dat het mijn schuld was, dan kun je het tenminste veranderen en is het zo gepiept. 3x was helaas geen scheepsrecht, een vierde infectie is er bij ingeslopen, maar ik had geluk dat het in de cellijn was waar nog iemand mee aan het werk was, dus kon ik daar cellen van krijgen. Geen tijd daaraan verloren! Het probleem met te weinig eiwitten in mijn samples heb ik ook opgelost. Ik ben alles stap voor stap nagegaan, elke kleine berekening, alles. Bleek dat ik een stap in een berekening had overgeslagen, doh! Ik voelde me ontzettend dom die dag, maar Josefine zei alleen maar, ‘je bent er zelf achter gekomen, zonder dat iemand heeft gezegd dat je dat moest nagaan, dat getuigd niet van domheid’. Enfin, zo voelde het wel. Ach, laten we het zo zeggen, ik ben bioloog, geen rekenkundige! ;-)., hihi. Maar het is in ieder geval opgelost! De eiwitten reizen de pan uit nu! Ik zal niet te veel doorgaan over alle labzaken. Het gaat in ieder geval beter nu! Zoals gezegd, de vorige keer, ga ik nu in oktober presenteren. En dat voelt k*t. Het voelt als vertraging, en daar doe ik niet aan. Hoewel ik feitelijk geen seconde later mijn diploma behaal, voelt het toch zo. Maar ik heb het zelf besloten, want een ding wat ik nog erger vind is een slecht verslag afleveren. En een goed verslag kan ik nu niet schrijven, gezien alle pech op het lab en de weinige resultaten (mede dankzij de té intensieve immunologie cursus). Ik kan nu zover mogelijk mijn verslag afschrijven, behalve de resultaten en conclusie/discussie, dat doe ik half in de zomervakantie, half wanneer ik terug ben in Zweden.

Op 15 mei was het tijd voor een groot studentenfeest, Flashback 90’s. Al ver van te voren (lees rond maart) hadden we besloten dat we als de Spice Girls zouden gaan. Jelena, Farah, Liam, Jens en ik. Helaas kon Jelena op het laatste moment niet meer mee. Gelukkig wou een vriend van Jens haar plaats innemen, of beter gezegd mijn plaats, want ik nam die van Jelena in, als Posh Spice,wat ik toch leuker vond dan Sporty Spice en wie Alex (vriend van Jens) nu dus was. Omdat ik zo laat wist dat ik Posh zou zijn en dus niet in mijn hardloopkleding kon rond lopen, ben ik een paar uur van te voren nog de stad in gegaan met Liam op zoek naar een geschikte jurk. Je zult het niet geloven, maar mijn garderobe bevat verdomd weinig jurken! Maar nu dus één extra, 1 minuut voor sluitingstijd (=16 uur op zaterdag!) gekocht! We hebben de rest van de dag besteed aan onszelf klaar maken en waren uiteindelijk te laat voor onze eigen pre-party. Het was voor het eerst dat een jongen mijn haar deed! Terwijl ik druk met mijn make-up bezig was, was Liam bezig mijn haar stijl te maken, zo stijl als het maar kon. Cynthia met plat haar, klinkt raar in een zin hè? Liam vond het erg grappig om mij met plat haar te zien en keek er persoonlijk op toe dat ik niet mijn hand door mijn haar haalde om er wat meer volume in te geven. Ik daarentegen heb Liams make up gedaan. En nu kijken jullie daar misschien raar van op, feitelijk was het de tweede keer die week dat ik zijn make-up deed. Precies een week eerder had hij een verjaardagsfeest, het thema was rocksterren en hij ging als David Bowie. Ik heb zijn make-up gedaan als op het eerste album hoes van David Bowie. Enfin, het feest was erg leuk, vooral toen ze de Spice Girls gingen draaien, een groot feest. Alleen Liam en ik hadden na afloop ontzettend last van onze voeten omdat we allebei op hakken liepen. Ja, zelfs Liam! We hebben dikwijls onze schoenen uitgedaan en even gezeten om onze voeten rust te geven. En na afloop en de dag erna zei iedereen tegen Liam ‘wow, heb je de hele avond op hakken gelopen? Jeetje, wat knap!’ ja hallo, ik ook! ‘ja, maar jij bent een vrouw’ Alsof ik elke dag op hakken loop, grapjas. De schoenen die ik het meest aan mijn voeten heb zijn mijn Etnies (=skateschoenen) of gympies. Alsof vrouwen geen respect verdienen voor het lopen op hakken, en bedankt :P.

Moet je nu eens kijken, mijn verhaal is slechts twee pagina’s lang! Ik heb nu een drukke tijd voor me liggen, met zelfs in het weekend naar het lab gaan. Lekker rustig alleen op het lab trouwens, gisteren (zaterdag) was ik in mijn eentje. Maak je overigens geen zorgen over de veiligheid, ik heb ze moeten beloven dat ik een persoon heb die weet waar ik ben. Die persoon is, goh verrassend, Jelena. Ik sms haar als ik in het lab aankom en hoelang ik denk te blijven. Daarna sms ik haar wanneer ik het lab weer uit ben. Doe ik dat niet binnen de afgesproken tijd dan belt zij mij eerst, antwoord ik niet, dan belt ze de security. Dat kunnen die er op tijd bij zijn als ik op de grond lig met mijn hoofd ingeslagen. Nee grapje, je kunt in het weekend en buiten 8-16.30 niet het lab in komen zonder geldige pas met bijpassende code. Het is meer voor je eigen veiligheid, dat je niet ineenstort of gewond raakt aan iets. Of stel dat er brand uitbreekt en niemand wist dat jij daar was. Enfin, safety first. Ik zit te bedenken dat ik de vorige keer beloofd had een foto te maken van vloeibare stikstof, nog steeds niet gedaan. Mijn cellen doen het nog goed, ik heb nog niet weer nieuwe op moeten halen. Maar ik zal kijken of ik een foto kan maken.

Behalve lab-zaken staan er ook nog andere festiviteiten op het programma. Aanstaande vrijdag hebben we ons gratis diner, voor de mensen die recht boven Flamman wonen en dus last heb van de muziek. Het eten is meestal erg smakelijk, dus ik ga er vanuit dat dat deze keer weer zo is. Verder op het programma is een bbq met bijna iedereen van het lab, bij Josefine thuis. Tussendoor moet ik er nog een verhuizing zien in te passen en dan op 17 juni komt Arnoud hier. De dag erna lekker een weekend Stockholm en 24 juni vliegen we samen naar huis. Lang geleden dat ik samen met iemand heb gevlogen ;-). Laatste keer was ik 15 of 16 :p.
Enfin, het voel wat anders om nu al een nieuw verhaal te posten, maar misschien is dit toch beter qua lengte e.d. (en het aantal reacties ;-)).
A wel, waarschijnlijk komt de het volgende bericht vanuit Nederland! Het is al bijna zo ver, nog een maand! Maar misschien heb ik ook nog tijd genoeg om het voor die tijd te doen.
Veel plezier de laatste pinksterdag en drink er eentje op mij!
Liefs!