Poging tot Bekering, Pech op het Lab en Nederland

Dames en heren, ja het is heus! Met groot genoegen kan ik u mededelen: de sneeuw is gesmolten, ik herhaal, de sneeuw is gesmolten. De dag nadat ik mijn vorige verhaal had geplaatst ging ik op de fiets naar de uni toe, op de fiets! Voor het eerst in 3 maand weer op de fiets, eindelijk was het niet meer spelen met je eigen leven door te gaan fietsen. Terwijl ik naar school fietste zag ik dat ze begonnen met het grind wegvegen (i.p.v. zout wordt hier grind gestrooid tegen gladheid) en ik hoorde zelfs een paar vogels fluiten, als dat geen lente is! Na een week was het grootste gedeelte van de sneeuw verdwenen. Het heeft wel een tijd geduurd voordat de grote bulten weg waren, maar nu is het dan toch echt zover. Ik heb zelfs al een aantal keren ontbeten op het balkon in de morgenzon, heerlijk. Wat een beetje zon wel niet kan doen. Al werd het gelukkige gevoel nog wel een keer verstoord, terwijl de grote bulten sneeuw er nog lagen, begon het op een morgen ineens te sneeuwen! En dat na Pasen nog wel! Hallooo het is april, weg met die witte rommel. De regen heeft bijgestaan aan het smelten van de sneeuw, dus de regen kon ik me niet druk over maken. Maar nu mag de zon van mij vol op schijnen, heerlijk! Ik heb al een dag doorgebracht (oké, een uurtje) met het kijken naar een eekhoorntje, dat aan het ronddartelen was.

In het begin van de eerste paas-middag, de dag dat Niels en Amanda langs zouden komen, werd mijn rust verstoord door de deurbel. Ik vroeg me af wie het kon zijn, zou het Niels al zijn? Hij heeft nog helemaal niet gesmst dat hij onderweg was! Ik liep naar het begin van de gang toe (mensen kunnen zonder sleutel de gang niet inkomen) en zag een onbekende vrouw staan. Ze vroeg me of ze Zweeds of Engels moest praten en ik antwoordde dat me dat om het even was. Ze vroeg waar ik vandaan kwam en liet me iets lezen “in je eigen taal”. Er stond iets als ‘Goedendag, wij spreken niet dezelfde taal, maar toch zijn wij gelijk. Aangenaam, ik ben een Jehova’s getuige’. En dan iets met God. Gezellig dacht ik! Ik heb uiteindelijk een uur met haar gepraat tot zij de hele tijd op haar horloge begon te kijken en zei dat ze weg moest. Haha hoe vind je die, normaal reageert de andere partij zo. Enfin, het begon heel gezellig met de vraag ‘geloof je in God?’ mijn korte maar o zo duidelijke respons: ‘nee’. Geloof je ook niet in enige vorm van een hogere macht? ‘Nee, ik geloof in evolutie =)’. En dat vond ze erg interessant. Tot mijn grote ergernis zei ze dat de evolutie slechts een theorie is, waarop mijn antwoord logischerwijs was: ‘uhm, nee, het is een feit, het is bewezen.’ ‘Nee hoor, het is een theorie’ ‘Natuurlijk, precies zoals de alom geaccepteerde zwaartekrachttheorie..’ Mijn punt begreep ze niet echt dus zei ze weer: ‘het is een theorie, slechts een mening’. ‘Excuseer, evolutie was een theorie 151 jaar geleden, tegenwoordig is deze ‘theorie’ ruim vertegenwoordigd met bewijzen daardoor is het niet langer een theorie noch mening maar een feit’. Haar antwoord ‘wat zijn de bewijzen dan?’ ‘Oh! Die is makkelijk! Een woord.. fossielen!’ Wat ze niet begreep, waardoor ik het verder moest uitleggen om haar duidelijk te maken dat fossielen m.b.v. koolstof datering duidelijk maken dat de aarde niet 10.000 jaar oud is maar toch zeker meer dan 4.5 miljard jaar. Toen ze dat niet kon weerleggen gooide ze het op ‘maar Darwin was ook gelovig’, ‘dus?’ Enfin, volgende onderwerp: het brein. Ze begon over ‘het feit’ dat we maar 10% van ons brein gebruiken en daar koppelde ze iets met God aan wat ik niet helemaal meer weet. Om voor eens en voor altijd duidelijk te maken, wij gebruiken onze hersenen tot de volledige capaciteit. Natuurlijk niet tegelijk maar alle delen van je brein zijn wel actief. Misschien niet 100% maar 99%, gezien er hersenverbindingen afsterven (hoewel er ook nieuwe bijkomen, maar dat gebeurt minder hard naarmate de ouderdom vordert). Ik heb haar dit verteld en ze bleef bij haar ‘feit’ dat het slechts 10% was. Na drie keer ja-nee te hebben gespeeld vond ik het wel genoeg, ik snapte haar punt niet echt. We hebben het over van alles en nog wat had gehad. Op een gegeven moment begon ze over ‘love your neighbours like you love yourself’. Ze vertelde dat religie mensen leert om anderen lief te hebben. Toen zei ik dat ik het daar niet mee eens was, gezien vrijwel alle oorlogen gebaseerd zijn op religieuze conflicten. Toen zei ze, ja dat klopt, maar de Jehova’s zijn daar nooit bij betrokken geweest, blabla. Toen ze weer begon over dat religie je leert om goed te doen, vroeg ik haar ‘dus als ik het goed begrijp doe jij goed voor god?’ ‘ja’, zegt ze. ‘Is dat niet hypocriet? Goed doen om je god te pleasen en hopen dat je daardoor in de hemel terecht komt? Ik doe goed, gewoon omdat dat in mij zit, niet om iemand te pleasen’ Ik vroeg haar ook nog of ze zeker wist dat er een god is, en toen zei ze ‘ja absoluut’ ‘voor 100%?’ ‘ja, voor 100%’ ‘niet echt wetenschappelijk correct, of wel? Ik geloof niet dat er een god bestaat, maar ik kan niet zeggen dat ik daar voor 100% in geloof want het kan niet worden bewezen, dus kun je nooit zeggen dat je 100% zeker bent’. ‘nou ja, dan niet voor 100%’ blabla. Tot besluit eindigde ze met ‘ik was pas 32 toen ik werd gedoopt, dus er is nog steeds hoop voor je’. Pardon? Er is hoop voor me? Als dat is wat jullie hoop noemen, dat leef ik liever voort zonder hoop, goedendag. Enfin, Cynthia – Jehova’s 10-0. Ik heb mij opperbest vermaakt. Ik vertelde het later aan de mensen hier en het bleek dat Micke even daarvoor ook al met haar gepraat had, Ola lachte zich kapot toen hij dat hoorde ‘fantastisch, eerst treft ze Micke daarna treft ze Cynthia, die heeft een zware tijd gehad!’ (Micke houd ook van discussiëren).
De vrijdag voor dit gebeuren hebben we Pasen gevierd. Weer geschminkt en spelletjes gedaan. Nadat iedereen geschminkt was gingen we Kubb spelen, daarna gingen we eieren verven en BBQen. We hebben een erg leuke dag gehad (zie foto’s). Verder ben ik nog proefkonijn geweest van Liam, die onderzoek doet naar een nieuwe vorm van medicatie toediening. Dit wordt gedaan door een elektrisch veld te creëren d.m.v. twee elektroden. Onder een van de elektroden wordt een medicijn aangebracht en m.b.v. het elektrische veld wordt het door de huid naar de bloedbaan getransporteerd (zie foto).

Dan nog even over vorige week, wat een week, bah. Op 22 april zou ik naar Nederland vliegen. Een week voor vertrek kwam het nieuws over de vulkaanas, ik maakte me niet echt zorgen; ze leggen het vliegverkeer toch niet een week plat? Toen begon mijn helse week, mijn rug deed het niet al te best, elke dag, zo’n 20x per dag eigenlijk, de website van Ryan Air en Skavsta (vliegveld) checken of er al meer nieuws was. Op de maandag liet Ryan Air weten dat alle vluchten t/m woensdag 13 uur waren geannuleerd. Gelukkig, tot zover vliegen ze donderdag.. Op dinsdag gingen ik met een aantal van het lab bowlen en daarna uiteten. Tijdens het bowlen kreeg ik het nieuws van Fiënna medegedeeld: Ryan Air heeft alle vluchten t/m donderdag 13 uur geannuleerd. Great, ik zou om half 1 vliegen! Van teleurstelling/woede heb ik een strike gegooid (er volgden er overigens slechts 3 meer, ik ben het verleerd geloof ik L). Het eten was gelukkig wel lekker, ik heb een heerlijke souvlaki het gehad met een heerlijke bijpassende wijn. Alleen niemand kan mijn eigen tzatziki evenaren, niet eens een Griekse kok, zo blijkt maar weer ;-). De volgende dag bestond zo ongeveer totaal uit Ryan Air… bah. Er werd aangeraden om de vluchten om te boeken en voor de 30e te vliegen, als je het geld terug wou zien. Dus na nog een keer alle informatie checken, leek dat inderdaad de verstandigste keuze. Ik boekte mijn vlucht om naar de week erna (=€50 extra neerleggen) en ging verder met mijn labwerk (wat erg spannend is, ik sla een gen uit met siRNA). In het begin van de middag keek ik op de site van Ryan Air, wat stond er? Alle vluchten die waren geannuleerd waren niet langer geannuleerd, de volgende dag (donderdag dus) zou weer gevlogen worden! Ja verdomme! Ik probeerde meteen Ryan Air te bellen, zowel hun Ierse als Engelse nummer, niets ‘we can’t accept your call, please try again later’. Fuckers. Op internet geprobeerd terug te boeken, ging ook niet! (of ik moest €70 euro extra neertellen). Verdomme, klootzakken dat het zijn. Stelletje geldmaniaken. Enfin, na wat woede uitlatingen besloot ik me er bij neer te leggen en verder te gaan met mijn labwerk. Ik was net bezig om lysaat te maken toen het brandalarm ging.. great. We moesten naar buiten om daar op de brandweer te wachten tot die het sein gaf dat we weer naar binnen mochten. Op zich geen probleem om buiten te wachten (hoewel het mijn lysaat niet ten goede zou doen), ware het niet dat er buiten een sneeuwstorm aan de gang was. Jawel, een sneeuwstorm. Midden april.. Koukleumend stonden we te wachten op de brandweer. Na 20 minuten mochten we eindelijk weer naar binnen en ben ik gauw verder gegaan met mijn lysaat (voor de kenners, de RIPA zat al op de cellen, dus je kunt je voorstellen, dat vinden ze niet zo fijn). Gelukkig kreeg ik de avond een heerlijke Thaise groene curry voorgeschoteld, gemaakt door Liam (we hebben onze ‘good-food-Wednesday’ in ere hersteld) met een cheesecake (gemaakt door Jens) na. Dat maakte de verschrikkelijk mislukte week wat goed. Ik had meteen mijn donderdag en vrijdag vol gepland met experimenten, de dag begon met het bepalen van de hoeveelheid eiwitten in mijn samples. Na lange voorbereiding (ik had 40 samples en voor de eiwitbepaling heb je alles in duplo (=2x) nodig = 80 samples, draaide dan eindelijk de uitslag uit de printer. Kut! Niets, helemaal niets! Misschien een µg aan eiwit per sample.. alleen een setje samples waren nog enigszins oké. Dit klopt niet, hoe kan dat nu? Vlak voor ik de eiwitbepaling zou beginnen smste Liam mij, zullen we bij Subway lunchen. En hoe aanlokkelijk dat ook klonk, ik kon niet, had het immers zo druk.. Toen ik mijn uitslag zag heb ik meteen een sms naar Liam gestuurd ‘I need Subway, we’re going!’ Nadat ik eerst de uitslag met Josefine had besproken (die er ook niets van snapte) zijn Liam en ik naar Subway gelopen. Om daar onze tactiek weer toe te passen en een footlong Italian BMT (onze favoriet) en een footlong iets anders te bestellen. Deze keer Subway Melt aan de beurt.. Ze vroegen of we er dubbele kaas op wouden, ja hoor heerlijk, kaas is goed (een van mijn uitspraken hier is: mmmmmmmm ost! (mmmmmmmm kaas!). Toen we aan het eten sloegen stopten we allebei halverwege het eerste broodje (de melt) even.. hmm de bbq saus op deze was misschien niet een goed idee… het smaakt wat raar. Gelukkig hebben we de BMT nog (het beste voor ’t laatst bewaren). Echter, toen we daar halverwege waren zeiden we allebei ‘er is iets geks, het klopt niet’ De extra kaas erop was helemaal niet lekker.. Hoe kan er zoiets bestaan als teveel kaas? Tot we eens beter gingen proeven en bedachten dat de kaas misschien wel vlak bij de houdbaarheidsdatum zat of misschien zelfs eroverheen… fantastisch! Wat een kut week! Zelfs Subway kon me niet opvrolijken, dat is nog nooit gebeurd. Toen zijn we naar een winkel gegaan die me wel een beetje blijer kon maken: Skivlagret (de cd winkel ^^), waar ik een cd (Albert Hammond Jr) en twee boeken heb gekocht (Silly Signs (erg grappig!) en een kookboek). Weer terug op het lab heb ik mijn cellen weer geplaat (in kleinere schaaltjes doen zodat je er proeven mee kan doen, normaal groeien ze in een grote ‘fles’) om ze maandag te behandelen. Na een relatief rustig weekend begon de maandag fantastisch… (hier behoort het sarcasme van je scherm te druipen) om 9 uur zou ik op het lab zijn voor de ‘journal club’ (die ik nota bene zelf heb opgestart), maar.. ergens in mijn slaap heb ik mijn alarm uitgedrukt, naar alle waarschijnlijkheid en werd ik om kwart voor 9 wakker. Shit. Ik heb meteen Josefine gesmst dat ik wat later was. Geen probleem, kreeg ik terug, ik heb alleen slecht nieuws voor je.. je cellen zijn gecontamineerd. Neeee! Shit kut kut! Hoe kan dat nu? Nee! Verdomme! Om 10 over 9 kwam ik aan op het lab en na de Journal Club praatte ik met Josefine, die me op het hart drukte dat het niet mijn schuld was, maar gewoon stomme pech. Ik was me al suf aan het piekeren wat ik fout had gedaan, ik werk altijd heel secuur, rustig en denk overal bij na wanneer ik met cellen werk. Het verlichtte wel wat, toen Josefine zei dat het niet mijn schuld was. Nu moet ik erbij zeggen.. 3 weken geleden had ik ook een infectie in mijn cellen.. We moesten toen in de andere cel cultuur kamer werken, omdat in die van ons gebouwd werd (ze plaatsten een airco, heerlijk! Normaal was het zo’n 30 graden daar, om te stikken, nu is het 20 graden). We hadden nog wel de cellen e.d. in onze kamer, maar moesten ermee naar de overkant lopen. Toen we weer terug konden zei ik nog ‘wat een wonder dat niemand infecties in de cellen heeft gekregen’. De volgende dag kreeg ik bericht van Marie: ‘je cellen zijn geïnfecteerd’. Nog twee anderen hadden infecties gekregen. Dus je begrijpt dat het nieuws van maandag er echt even niet bij kon. Toen de infectie de eerste keer gebeurde (en ik dus vertraging op liep) heb ik met Olle (hoofd vd groep) overlegd dat ik t/m juni hier ga werken en in oktober ga presenteren, i.p.v. t/m begin mei werken en in juni presenteren. Nu komt het alleen nog beter uit. Maar het is ongelooflijk &%$*@!. Je kunt snappen dat ik er gisteren even helemaal doorheen zat, ‘welcome to science’. Na een knuffel van Josefine en een flinke kop koffie later heb ik ’t van me afgeschud en ben weer stug verder gegaan ‘kämpa på Cynthia, kämpa på’ (doorzetten Cynthia, doorzetten). En zo ben ik alles weer opnieuw gestart, 3x scheepsrecht, toch?
Enfin, ik heb weer nieuwe cellen ingezet en terwijl ik de cellen ophaalde me ‘gebrand’ aan vloeibare stikstof. Toch blijft het altijd leuk spul, dat vloeibare stikstof, ik zal er eens een foto van maken.
Ik heb verder niet zo heel veel gedaan, eigenlijk vooral voor mijn cellen zorgen en gezorgd voor voorraad op ’t lab. Woensdags vroeg naar huis gegaan om voorbereidingen te treffen voor ons diner, dit keer de beurt aan Jelena en mij. We hebben een groentecrumble gemaakt met mijn beroemde ijsbom na. Daarna heb ik mijn tas gepakt en ben gaan slapen om de volgende dag om 10 uur op de bus te stappen op weg naar ’t vliegveld, eindelijk maar toch. Ik kwam mooi een uur voor de vlucht vertrok aan, meteen door de douane heen, bij mij duurt ’t altijd langer want ik word standaard uitgepikt (misschien moet ik er eens aan denken om niet een Marlies Dekkers te dragen als ik ga vliegen… ach wat zeg ik nu?). Na een goede vlucht kwam ik mooi op tijd aan, papa en Fiënna stonden al te wachten. Fiënna wou in haar enthousiasme haar nieuwe auto even laten zien en toen we bij de dealer kwamen bleek dat alles al binnen was en ze de auto al mee mocht! Dat was even goed getimed! Dus ik ben verder met Fiënna terug gereden in haar nieuwe scheurijzer (Renault Twingo), leuke auto! Nadat we even thuis waren geweest hebben we bij de bakker Bart een broodje gehaald, heerlijk even weer écht brood dat niet naar suiker smaakt! ’s Avonds ben ik met Arnoud naar de film geweest, Gerechtigheid (van de Stieg Larsson trilogie, het laatste deel, die zo kut vertaald is! In het Zweeds is het ‘Luftslottet som sprängdes’ oftewel: Het gesprongen luchtkasteel). Kom je net uit Zweden, ga je in Nederland een Zweedse film kijken :p. Maar ik had de film expres hier al niet gezien om het in de bios in NL te zien. Ik was trots op mezelf, ik heb de ondertiteling vrijwel niet gelezen! Mijn Zweeds wordt steeds beter. De volgende dag wat Koninginnedag vieren afgelopen en natuurlijk even langs de familie Cazemier ^^. Helaas geen tijd gehad om te rijden, het was ook zo’n kort bezoekje aan NL! Zaterdagochtend het nieuwe huis van Sandra en Dennis bekeken, lekker uit eten geweest met het gezin en opa en oma erbij (jammer dat er nogal wat misging in het restaurant… het ergste: er werd me ijs met noten voorgeschoteld terwijl dat niet op de kaart stond.. gelukkig dat mijn noten allergie niet van het ergste soort is. Enfin, na het eten ben ik doorgegaan naar Renée, hier een film gekeken en lekker bijgepraat. De volgende dag even Grunn in en toen al weer op weg naar het vliegveld in Bremen, op weg naar Zweden. Waar ik nu weer zit, alsof er niets anders is geweest. Al was het even lekker om van alle pech op het lab even te vergeten.
Immunologie is nu helemaal afgerond, alle punten zijn binnen. De presentatie was een koekje en ik kon gelukkig op alle vragen antwoorden geven. Ik kan me nu helemaal storten op mijn labwerk, nu maar hopen dat het eens voortvarend gaat, na alle pech. Volgend jaar heb ik alleen nog infectueuze biologie als keuzevak en als verplichte vakken statistiek en methodologie, dat is het qua vakken. Verder lekker op ’t lab. Ik hoop bij Olle op ’t lab te kunnen blijven, ik vind borstkanker onderzoek fantastisch en wil er zelfs in door. Om even op al het ‘nerd-gebeuren’ verder te gaan.. mijn ‘nerdiness’ neemt grotere vormen aan. Om te beginnen ben ik verslaafd geworden aan Starwars (ik wil mijn eigen R2D2!). Ten tweede heb ik een nieuw douchegordijn gekocht met daarop het periodieke systeem der elementen. Ik heb een t-shirt met daarop ‘hello Schrödy’ gebasseerd op Schrödingers cat, waar onbegrijpelijker wijs maar weinig mensen mee bekend zijn (check wikipedia). En verder.. ach laten we het hier bij laten.

Maar weer afronden met ijshockey. Linköping heeft het helaas niet gered tot de finale, bij de halve finale zijn ze blijven steken. HV71 heeft gewonnen, jammer genoeg. Maar wacht maar, volgend jaar.. volgend jaar! 16 september begint het nieuwe seizoen.

Liefs,

Cynthia!

p.s. De vlucht voor de zomervakantie is al geboekt, 24 juni kom ik weer naar Nederland en dan voor 2 maanden!