Dr Cynthia Veenstra.

Het is lang geleden dat ik heb geschreven en ik weet niet waar ik moet beginnen. Intens geluk en intens verdriet volgden elkaar op binnen 24 uur. Nog niet eens iedereen had het verhaal achter mijn geluk gehoord of ik werd al met flinke vaart vanaf die hoge wolk naar beneden getrapt. Daarna voelde mijn geluk misplaatst en kon ik er ook niet zo blij om zijn. Het slechte nieuws werd gevolgd door meer slecht nieuws en daarna nog meer. Nee, de laatste paar weken zijn niet makkelijk geweest. Laat ik beginnen met (een deel van) het slechte nieuws, kunnen we daarna verder met vrolijkere bezigheden. Zoals de meesten van jullie nu hebben gehoord, al heb ik het niet vaak daadwerkelijk in die bewoording gezegd, Carlo is er niet meer. Ik vind het moeilijk om het echt binnen te krijgen, gezien ik op 1200km afstand zit en hem altijd al mis. Het is moeilijk om op zo’n afstand te zijn en geen afscheid te kunnen nemen van mijn beste vriend. Nadat mijn rug nog verder naar de mallemoer werd geholpen toen ik van een handelspaard werd gegooid heeft Carlo mij het vertrouwen en plezier in het rijden weer terug gegeven. Fantastische momenten hebben we beleefd, vooral heerlijke buitenritten en het liefst natuurlijk even plonzen in het water. Ik kan gerust zeggen dat ik nog nooit zo’n bijzondere band heb gehad met een paard.
Helaas bleef het niet alleen bij dit slechte nieuws, het gezegde “slecht nieuws komt nooit alleen”heeft zich eens te meer bewezen. De twee die het meeste aangrepen zal ik noemen, de rest zal ik jullie niet mee vermoeien. Een week na het nieuws van Carlo kreeg ik telefoon: “papa ligt in het ziekenhuis op de hartbewaking.” Wat ongelooflijk kut om dan op zo’n afstand te wonen. Om te zien hoe het met hem ging, om de artsen te bestoken met vragen en om hem een dikke knuffel te geven. Dat zal moeten wachten tot juni. Ze hebben niets kunnen vinden, wat aan de ene kant een opluchting is (want het betekent dat het geen hartaanval was of problemen met de kransslagaderen), aan de andere kant geeft het een onzeker gevoel, want wat is het wel. Enfin, gelukkig is hij weer thuis nu. Zondag kregen we meer slecht nieuws voor de kiezen. De moeder van Ola, een goede vriend die bij mij op de gang woont, is in de nacht van zaterdag op zondag overleden. Plotseling, zonder voorbode. Twee weken geleden werd ze 60, nu plannen ze haar begrafenis. Ola is meteen met zijn broer (die hier ook in Linköping woont) er naartoe gegaan. Ik speel de hele tijd het moment af waarop we het hoorden, om er zeker van te zijn dat ik het niet gedroomd heb. Ola heeft het vaak over zijn moeder, zaterdagnacht zei hij nog dat zijn moeder zou helpen met het schoonmaken van zijn appartement (hij verhuisd deze maand). Ik ben wel klaar met al het slechte nieuws, ik heb mijn portie gehad en ben meer dan gereed voor goed nieuws.

Goed nieuws.. een mooi bruggetje om over te gaan op het fantastische nieuws dat ik kreeg voor die domino reeks van slecht nieuws. Nadat we een vergadering op het lab hadden gehad, bleef ik nog even met Olle praten over mijn project. Ik had wat ideeën die ik hem voor wilde leggen. Na alles te hebben gesproken en mijn plannen goedkeuring kregen, zei hij ‘dus, nog even en je bent klaar met je Master’. ‘Jep, inderdaad’ ‘Je zou je nog steeds kunnen indenken om hier te blijven?’ ‘Ja absoluut, ik vind het fantastisch hier en dit onderzoek is precies wat ik wil en wat ik interessant vind’. En toen begon hij zomaar verder te gaan over de mogelijkheden, ik kan of een ‘onderzoeksvoorbereidende cursus’ doen voor de helft van het loon van een promovendus of ik kan eerst worden aangenomen ‘project-werknemer’ (dus zeg maar voor een project) terwijl de hele papiermolen in werking wordt gezet om promovendus te worden. Hij zei dat ik in september kan beginnen en dat hij dacht dat een onderzoeksvoorbereidende cursus eigenlijk voor mij niet nodig is, gezien mijn Master dat eigenlijk al is. Nadat we een tijdje hadden gepraat begon ik te beseffen dat ik mag blijven! Hij heeft gezegd dat ik promovendus mag zijn op zijn lab, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, alsof het een logisch gevolg is. Ik mag blijven! Ik word promovendus in borstkankeronderzoek, de weg naar doctor Cynthia Veenstra begint. Dit betekent dat ik opzoek moet naar een nieuw plek om te wonen. De kamer waar ik nu in zit heb ik in onderverhuur, of hoe zeg je dat in het Nederlands? (Hier zeggen ze dat ik tweedehands huur ^^.) Dat mag niet langer dan een jaar. En eigenlijk heb ik nu ook wel lang genoeg in een gang (ik vind het nog steeds belachelijk klinken, ‘gang’ , alsof ik op de gang woon) gewoond. Het is fantastisch aan de ene kant, je wordt automatisch een hechte groep, er is altijd wel iemand met wie je even kunt praten, een film kijken, kop thee drinken, mee eten, iemand die je kan helpen. Aan de andere kant heeft niet iedereen een gelijke hygiënische standaard. Nu is mijn standaard misschien hoog, maar een keuken behoord spic en span te zijn, hier bereid je je eten en dat doe je niet in smerigheid. Enfin, ik heb me iets langer dan een jaar geleden ingeschreven bij de grootste huurvereniging van Linköping, om voorbereid te zijn voor het geval ik zou blijven. Hier krijg je een punt per dag. Dankzij het invullen van een enquête heb ik 300 extra punten gekregen, wat inhoudt dat ik nu op 720 punten zit. Het gemiddelde waarop je kans maakt op een appartement is echter >1000 punten. Ik kijk elke dag op de site en meld me aan voor verscheidene appartementen met de ijdele hoop dat ik word uitgenodigd om te komen kijken. Daarnaast heb ik een mail gestuurd naar 30 kleine huurverenigingen die opereren in de buurten waar ik wel zou willen wonen. Op het moment nog geen succes, maar ik houd vol. Ik kijk ook rond op de onderverhuur markt, als het moet kan ik best een jaar onderhuren terwijl ik verder punten spaar. Dan zit ik op >1000 punten. Enfin, wordt vervolgd.
Laat ik nu verder gaan in chronologische volgorde. De vorige keer heb ik verteld dat Liam langs zou komen voor mijn verjaardag. 11 februari hebben Jelena en ik hem opgehaald van het station en eigenlijk was alles meteen weer zoals ’t hoort en was. Liam kon zijn cadeaus niet langer voor zich houden en ik kreeg ze meteen in m’n handen gedrukt toen we eenmaal bij Jelena thuis waren aangekomen. Het begon met een heel gave kaart als de voorkant van een rock tijdschrift met mijn foto erop. Plus de cd van White Lies en de dvd van Tim Minchin. We hebben die dag van alles gedaan, natuurlijk bij Subway gegeten. De dag erna was mijn verjaardagsfeest. Wow, ik ben nog nooit toegezongen door 30 mensen, en dan ook nog eens in het Zweeds. Wow. Ik ben enorm verwend, onder andere een pasta machine gekregen, 2x een boek over IJsland =), een bakboek, bloemen, wijn, een mok van Alice in Wonderland, kaarten uit Nederland, taart (natuurlijk ook twee zelf gebakken). Het is een fantastisch feest geworden en het werd dan ook laat. Op mijn verjaardag zelf hebben we niet veel gedaan, behalve dan dat we mijn nieuwe pasta machine uitgetest. De volgende dag zijn we naar Pitchers (kroeg) gegaan om hockey te kijken, helaas verloren, maar dat mocht de pret niet drukken. Dinsdag moest Liam alweer vroeg weg, daarna ben ik als een malle aan het werk geweest op het lab, want woensdagavond zouden Papa, Mama en Fiënna komen. Het duurde woensdag allemaal vrij lang voor ze er eindelijk waren. Ik zat verdiept in mijn boek toen mijn deur werd open getrokken en Fiënna de hoek om kwam kijken. Eindelijk! Daar waren ze! Ik was net bezig een cadeautje open te maken toen er op mijn (binnen)deur werd geklopt. Ik had stiekem al gehoopt/gedacht dat ze niet met z’n drieën zouden komen, immers, ze hadden een immens huis gehuurd. Ik deed de deur open en daar stonden Annie en Dikkie in de gang! Aaaaah! Super gaaf! Nadat we een laat klein diner hebben gehad, hebben we wat boodschappen gedaan en zijn we op weg gegaan naar Väderstad, waar een dikke villa voor ons klaar stond. De volgende dag zijn we gaan touren, onder andere naar de chocolade fabriek geweest waar mijn favoriete lunchgerecht geserveerd werd, blanke erwtensoep met pannenkoeken en slagroom + jam. Gedurende de dagen natuurlijk ook nog Linköping laten zien en het lab. We zijn naar een van mijn favoriete plekken in Zweden: Gränna, waar het heerlijke polkagris wordt gemaakt. Uiteraard naar de winkel van de wereldkampioenen gegaan, zoals altijd wanneer ik er heen ga. Ze waren net bezig het te maken, we hebben het van begin tot eind kunnen volgen en ook heerlijk kunnen proeven terwijl de polkagris nog warm was. We zijn de berg op gegaan bij Gränna, wat een hele toer was; we hebben spannende momenten meegemaakt. Het was erg glad en we zijn een paar keer de grip verloren. Terug naar beneden kon niet, want we zouden nooit de bocht door komen. Dus geen andere weg dan naar boven. Uiteindelijk gelukt, maar veel genieten van ’t uitzicht werd het niet, haha. Ook het gebied rondom onze villa lieten we niet onberoerd. We zijn de pootafdrukken die om het huis stonden eens goed gaan bekijken en hebben een stuk door de sneeuw geploeterd in het bos. Helaas geen wilde dieren gezien rondom het huis, maar we hebben wel herten en vossen gezien tijdens onze autotochten. Ontzettend tof dat Annie en Dikkie langs kwamen, konden ze eindelijk zien hoe ik hier woon. Gelukkig hebben ze er zelf ook enorm van genoten. Enne, in de zomer is het ook heel mooi hier! Hint hint ^^.

Verder heb ik me het apezuur gewerkt op het lab. Maandag is mijn nieuwe cursus (/vak) begonnen en daarvoor wou ik klaar zijn met mijn experimenten. Dat heeft geresulteerd in een pipetarm ;-). Maar ik ben helemaal klaar met alle experimenten, ik heb alle resultaten al geanalyseerd en klaar gemaakt om door het statistiek programma te laten gaan. Ik laat nog niets los over de resultaten, ik wacht tot ik helemaal klaar ben met mijn verslag =). Oké, we stappen even af van de chronologische volgorde, mijn nieuwe cursus: Neurobiologie. Mijn laatste cursus voor ik mijn diploma binnen heb. Ik heb er veel zin in, het is een erg interessant gebied. We moeten een essay schrijven over een zelf te kiezen onderwerpen. Sinds een tijdje vind ik het fenomeen slaap verlamming erg interessant, ik heb alleen nooit tijd gehad om me erin te verdiepen. Dit is dus de perfecte gelegenheid. Ik heb mijn onderwerp ingestuurd en hopelijk krijg ik gauw antwoord of het is goed gekeurd of niet. Gezien er niet veel studies over zijn gedaan dacht ik het te combineren met kataplexie al dan niet narcolepsie.
Twee en een half weken heb ik dan eindelijk gedaan wat ik al een hele tijd heb willen doen. Eindelijk na er bijna een jaar over na te hebben gedacht (ik wou het niet impulsief doen) en na al een keer voor een gesloten deur te hebben gestaan en een keer geen tijd te hebben gekregen op de drop-in dag, ben ik samen met Jelena naar de drop-in gegaan om mijn tattoeage te laten zetten. Terwijl mijn rechterarm op de amsteun lag, lag mijn linkerhand in die van Jelena, klaar om in te knijpen. En geheel tegen verwachting in heb ik niet Jelena’s hand fijn geknepen, het deed namelijk helemaal geen pijn. Wat raar is, gezien de pols gevoelig schijnt te zijn. Enfin, ook de heling ging voortvarend. Ik heb zelfs geen jeuk gehad! Ik ben er erg blij mee :-D (zie foto!). Over foto’s gesproken, Oskar heeft een thuis studio, vrij nieuw en wou deze uitproberen op Jelena en mij. Het was heel erg leuk om te doen, leuker dan ik dacht. Voor meer foto’s zie facebook of hyves =). De foto van Jelena en mij vind ik heel tof, die gaat aan de muur.
Enfin, dat was het wel weer voor deze keer. De komende tijd hard bezig met Neurobiologie en het organiseren van de diploma uitreiking. We hebben met z’n vijven een feestcomité opgericht, gezien de universiteit niets organiseert. 11 juni is de uitreiking, dus we hebben nog even de tijd. Later meer. Voor nu, liefs en tot de volgende keer!