Drukte vs. Rust

19 december was het zover, terug naar Nederland. Ik lag om 10 uur al in mijn bed (wat ongelooflijk is, voor mijn doen). Om 3 uur werd ik al wakker, i.p.v. 4 uur. Ik ben nog maar even gaan lezen en daarna gaan ontbijten en de laatste dingetjes inpakken. De taxi was keurig op tijd, gelukkig. Een erg aardige man, die ook nog een binnendoor weggetje nam (“niet denken, oh jee waar gaan we heen, dit is een binnendoor weg”) zodat de kosten voor mij wat minder waren. Aangekomen op het vliegveld ging ik meteen in de rij staan voor het bagage droppen (=aparte rij, gaat sneller omdat je online incheckt en alleen maar je bagage hoeft te droppen). Meteen door de douane (geen problemen) en ik nam plaats voor het raam om daar te wachten. Ik ging even naar het toilet en toen ik weer terug kwam merkte ik dat iemand mij de hele tijd zat aan te kijken. Bleek het Sven te zijn! Een Nederlander, met wie ik vorig jaar Zweeds had. Wat een toeval! We hebben de wachttijd samen doorgebracht. Als je incheckt bij KLM kies je ook meteen je stoel uit, je kunt dus niet je eigen stoel kiezen zoals bij Ryan Air (veel relaxter instappen!). Ik was de eerste die incheckte, ik was toevallig nog wakker (1.00) toen ik kon inchecken, dus ik kon de beste plek uitkiezen (aan de linkerkant, zodat ik de zonsopgang kon zien), Sven zat een aantal stoelen verderop. De vlucht ging vlekkeloos, dat vliegen is een beschamende routine geworden! Maar toch vind ik elke vlucht fantastisch, blijf ik denken ‘wat een fantastische uitvinding, zo’n vliegtuig’ en geniet ik van het uitzicht.
Enfin, op Schiphol zag ik Papa en Mama al staan wachten. Maar eerst moesten Sven en ik nog een eeuwigheid op onze koffers wachten (daarom is het fijner om vanaf een klein vliegveld te vliegen, heb je je koffer binnen een mum van tijd). Enfin, nadat we weer herenigd waren gingen we op weg naar huis. Helaas ging dat niet zo snel als we gehoopt hadden, voor de Ketelbrug hebben we een uur stil gestaan, omdat de beste brug door de vrieskou niet meer naar beneden wou. Fantastisch. Na nog even een kort stop in Marum waren we dan eindelijk in het witte Nietap.
Meteen de volgende dag al een afspraak staan. Met iedereen van (paardrij) les (en de les daarvoor) steengrillen! Helaas konden er twee mensen door het weer niet bij zijn; desondanks hebben we het wel gezellig gehad. Ontzettend leuk dat ze hebben gewacht tot ik weer in Nederland was! Het eten was erg lekker, ik heb veel opgepeuzeld, jummie.
De volgende dag stond Utrecht op het programma. Nadat ik eerst naar de tandarts was geweest (joepie, gaatjes vrij en voor m’n verstandskies is ook plaats!) gingen we mooi op tijd op weg. Ik moest namelijk in Utrecht zijn om daar mee te werken aan een onderzoek van ‘CannabisQuest’ (van Quest het magazine). In voorbereiding daarvan had ik al een zestal lange vragenlijsten ingevuld. In Utrecht zou ik dan nog een paar vragen beantwoorden en ze zouden wat bloed afnemen. Ze willen uitzoeken waarom mensen zo verschillend reageren op cannabis. Hierom nodigen ze een aantal mensen uit voor verder onderzoek, van verstokte gebruikers tot geheel onthouders (lijkt me duidelijk waar ik onder val). Enfin, we waren net voor de rotonde van Joure toen ik een telefoontje kreeg: UMC Utrecht. Ik maakte al een handgebaar dat we een volle ronde over de rotonde konden doen. De artsen zaten vast op het centraal station en konden geen kant meer op. Juist.. lopen wil ook niet? Enfin, rechtsomkeert dus. Einde Utrecht (gezien de feestdagen e.d. konden we geen geschikte tijd meer vinden).

Woensdagavond weer heerlijk in de les gereden. Anita en ik hebben onze traditie voortgezet en hebben de paarden versierd in kerst-stijl (zie foto’s). Met kerstballen en belletjes in de staart. Wat een lol hebben we gehad (en nee, de paarden vinden het helemaal niet erg). Voor de grap zeiden we, volgende week vuurpijlen en champagneflessen in de manen. Toen riep Helen, dat vuurwerk hoeft niet, maar die champagne mag je wel meenemen! Anita en ik keken elkaar aan en zeiden ‘oké!’ Dus de week erna champagne! Twee knotsgekke lessen (en tegelijkertijd ook serieus rijden, daar zijn Anita en ik wonderbaarlijk goed in ;-) ), ik heb al zin in de zomervakantie!
Natuurlijk heeft het Glazen Huis ook een plekje gevonden in mijn vakantie. Tof dat die in Groningen stond! Fiënna en ik zijn er twee (of was het drie?) keer heen geweest. Eerste keer omdat we toch in Groningen waren en de tweede keer zodat Fietje Roel (van Velzen) kon zien en ik Moke. Natuurlijk ook even wat geld gedropt. Wat een eindbedrag! En in Zweden vonden ze hun eindbedrag al veel (5.7 miljoen SEK = €570 000). Toen ik ze het eindbedrag in Nederland vertelde moest ik ze er 10x bij vertellen dat het in euro’s was, dus 10x zoveel in kronen. Enfin, wat een gezelligheid op de Grote Markt.

Op eerste kerst dag zijn we met z’n viertjes op weg naar Antwerpen gehad. Waar in Nederland voor het eerst sinds 1981 (dunkt me) weer in witte kerst was, lag er in Antwerpen alleen nog hier en daar een restje sneeuw. Wij hebben dus nog geen witte kerst meegemaakt. Enfin, maar gezellig hebben we het wel gehad! De eerste avond het centrum van Antwerpen doorgelopen en opzoek naar een leuk restaurantje. De volgende dag (2e kerst dag) hebben we wat luxer gegeten. Ik had een heerlijke mixed grill, jummie jummie. We hebben ons kapot gelachen om het accent (nouja,vooral ik, tot grote frustratie van Fiënna, want ik deed het accent steeds na) en om de gekke woorden zoals ‘fonkelnieuw’. Fantastisch, wat een lol. Nog even een Bakker Bart opgezocht om een kijkje te nemen, mama was helemaal enthousiast ;-). Wat een drukke stad, Antwerpen. Ongelooflijk. Amsterdam is er niets bij, en zelfs Brussel valt in het niet (daar kun je het misschien nog het best mee vergelijken, die Belgen hakken hun auto gewoon tussen de kleinste gaatjes). Met het hart in de keel reden we door de stad en met allemaal dezelfde gedachte ‘morgen nemen we de bus’. Voor we zondags weer richting huis gingen, zijn we de Voogeltjes markt is nog ever geweest, want dat is toch waar Antwerpen bekend om is. Ze hadden niet alleen gevogelte.. zelfs eekhoorns! Dat vond ik wel wat ver gaan, moet ik zeggen.

Op Oudejaarsdag hebben we heerlijk gemini-wokt (gourmetten, maar dan met kleine wokjes). We hebben zoveel gehad, dat we geen eens zin meer hadden in de traditionele hapjes later op de avond. Wat een gesmikkel. ’s Avonds/’s Nachts rustig aan gedaan. Ik had absoluut geen zin om ergens heen te gaan. Ik was de hele tijd al in de weer, overal en nergens naar toe. Nu gewoon even lekker rust. Een half uurtje buiten gestaan, van het vuurwerk genieten en iedereen een fijn 2010 wensen, 2010 een nieuw decennium is ingegaan. Het eerste decennium van dit nieuwe millennium alweer voorbij. Enfin, na even gesocialiseerd te hebben, met een glas rode wijn en brie op de bank gaan zitten om van Muse te genieten (er werd een concert uitgezonden). Met de beste band op deze aardbol het nieuwe jaar ingeluid. De volgende dag (correctie: diezelfde dag) natuurlijk een familierondje, eerst langs Marum en toen naar Leek.

Natuurlijk nog veel meer gedaan, vrienden bezocht, naar de film geweest (Komt een Vrouw bij de Dokter), gereden (voor zover die ***sneeuw dat toeliet) twee keer op babybezoek en nog veel meer. Maar om nu alles uitgebreid te beschrijven… Laat ik nu verder gaan met de weg terug naar Zweden. In plaats van half 11, zoals het eerst was, vloog ik om 14 uur terug. De hele familie ging mee om mij het vliegtuig op te trappen. Ik ging al op tijd door de douane, omdat het een flinke tippel is (±15 min) naar de gate (zoals ik nog wist van vorig jaar). Na een kwartier lopen kwam ik aan bij de gate en 3x raden wie ik daar zag zitten.. Sven! Hij was verdiept in zijn boek en was ontzettend verbaasd toen ik hem een (zachte) trap tegen z’n benen gaf. Wat een toeval, alweer hetzelfde vliegtuig! Ik was helaas een beetje verkouden (niet eens een neusverkoudheid!Eigenlijk alleen maar continu niezen) waardoor ik ontzettend last van mijn oren kreeg bij het landen. Mijn linkeroor zat helemaal dicht. Sven en ik hebben een taxi gedeeld, een veel te dure m.i., volgende keer bel ik gewoon Taxikurir, de goedkoopste (=met studentkorting). Enfin, Ik heb nog een paar dagen flinke oorpijn gehad en ben ook nog ziek(-er) geworden, maar gelukkig heeft het niet te lang geduurd. Gelukkig maar, want ik moest aan de studie voor het vak Lab Dieren Wetenschappen (Lab Animal Sciences). Afgelopen donderdag had ik de mondelinge toets over de ethische applicatie die ik heb moeten schrijven. We kregen een artikel (al voor de kerst) en we moesten doen alsof wij het onderzoek uit dat artikel wouden doen en moesten ethische toestemming hiervoor vragen, dit is de ethische applicatie. Dit moet omdat het onderzoek op dieren was. Mijn onderzoek was ontzettend interessant, ik had geluk; het ging over borstkanker. In dat onderzoek hebben ze gevonden dat een dieet van bepaalde proteïnen uit druivenzaden de vorming van borstkanker én spreiding (metastasering) tegengaat. Enfin, ik heb de ethische applicatie geschreven en ze waren er erg tevreden over. Zowel de docent als de anderen in mijn groep (we hadden de examinering in groepen) hadden geen opmerkingen over mijn applicatie. De vragen die werden gesteld werden echt gesteld óm maar vragen te stellen. Een erg goed teken, ik was er erg blij mee! Waar ik niet zo blij mee was, was het niveau van een aantal anderen in de groep. Van de acht personen in de groep waren er maar drie applicaties op het niveau die je op een Master mag verwachten. Er was een applicatie die in zó slecht Engels was geschreven, dat ik het niet eens begreep! En wat denk je, hij slaagde gewoon! Ongelooflijk. Sandra (Zweedse student) en ik hebben afgesproken dat we met de studentenvereniging zouden gaan praten, omdat we vinden dat er niets van klopt. Als je zó makkelijk de vakken kunt halen op een Master-niveau, dan vraag ik mij af wat deze opleiding dan waard is. Nu werk ik wel hard en zou ik nooit zulks slecht werk kunnen afleveren, al was het alleen maar voor mijn eigen gemoedsrust. Dus ik weet dat het voor mijzelf wel op het juiste niveau is, maar het niveau van de opleiding wordt gewoon naar beneden getrokken. Het gebeurt niet alleen met dit vak, maar over de gehele opleiding. Ik heb het idee dat mensen medelijden hebben en denken ‘ach, hun Engels in niet zo goed’ Als hun Engels niet naar behoren is, dan behoor je niet thuis op een Engelstalige Master. Zij hebben een certificaat moeten insturen waarin staat dat hun Engels naar behoren is, klaarblijkelijk zijn vele van deze vals… (een vriend van een student hier op de gang heeft eens een onderzoek gedaan naar de echtheid van diploma’s e.d. van buitenlandse studenten, 1/3 was vals…) Volgende keer meer daarover, hopelijk. De volgende dag had ik het tentamen. We hadden er twee uur voor en na een uur mocht de zaal pas verlaten worden (zodat laatkomers nog geaccepteerd kunnen worden). Ik was na drie kwartier al klaar en was blij dat ik mijn boek mee had genomen :- ) Daar heb ik een erg goed gevoel over. Er was alleen een medicijn die hij vroeg waar ik nog nooit van gehoord had, maar op basis van de naam (eindigde op choline) nam ik maar aan dat het spierverslapper was, thuis aangekomen even gecheckt en ik was juist!
In de avond hadden we feest van Susanna. Ze is student-af en is nu verpleegster. Ik raakte in gesprek met iemand en nadat we een tijdje (in het Zweeds) gesproken hadden zei hij ‘waar kom je eigenlijk vandaan?’ ik, denkende dat hij doorhad dat ik niet Zweeds was ‘Holland’, zegt hij “Holland?! Ik dacht dat je uit Norrland kwam!” Norrland is een provincie in het noorden van Zweden. Het grappige is, hij is al de derde die het zegt. Hoewel Norrlands nu niet het meest fantastische accent is, is het wel Zweden, dus ik ben blij!

Over het weer hoef ik het niet veel te hebben deze keer, zo anders is het niet ;-) . Het is ondertussen hier weer warm (-2°C as we speak), tropische temperaturen vergeleken met de dagen van -20 °C een week geleden. Gisteren is er weer een pak sneeuw bijgekomen, helaas. Ik heb er genoeg van. Schoon genoeg. De wegen zijn verschrikkelijk (nouja, de autowegen (waar ik dus met mijn fiets niet mag komen) zijn fantastisch schoon, voor het gemak vergeten ze, in Linköping alias de Fietsstad, de fietspaden schoon te maken. Fantastisch, bedankt. Ik glibber alle kanten op, het is als fietsen in mul zand met een laag ijs eronder. M.a.w.: spannend. En irritant. Sneeuw is als een clown. Voor even leuk, maar dan gauw weer weg!
Enfin, dit was het weer voor deze keer. Het is dit keer weer wat lang uitgevallen, hopelijk hebben jullie het einde gehaald!

Liefs Cynthia

ps. Ja, het is heus, ik ben bezweken onder de druk en het gezeur.. Ik heb hyves, dus zoek me op en voeg me toe (voor zover dat nog niet gebeurd is) Betekent overigens niet (juist niet) dat ik hier geen reacties meer wil ontvangen.. ;-). Overigens bevalt facebook nog steeds beter dan hyves. Wat is dat met ‘respect!’… Zo’n woord behoor je niet achteloos te gebruiken, ik word er altijd zo moe van als iedereen maar overal respect roept, het woord is haar hele betekenis kwijt. Op Facebook heb je de knop ‘vind ik leuk!’

ps2. Nog even een opmerking over de afgelopen ‘politieke crisis’ in NL. Heb het live gevolgd op internet (oké oké niet de hele dag, maar was benieuwd wat er uit het rapport zou komen)… ongelooflijk. En die **** zit nog steeds? Dat neemt toch geen mens meer serieus? Balk-ellende zegt eerst ongelooflijk domme dingen in de eerste persconferentie en de volgende dag iets wat enigszins op een excuus lijkt (naar het schijnt) en alles is weer koek en ei? Houd toch op. Op naar nieuwe verkiezingen, m.i. Enfin, dat was wat ik erover te zeggen had.