Terug in Linköping

(Waarschuwing vooraf, dit verhaal is langer dan elke voorgaande verhaal!)

Jaar II staat te beginnen. Een nieuwe studie (Medical Bioscience, oftewel Medische Biologie).
Mijn studie Biologie en Medisch Laboratorium Onderzoek is nu afgerond, en met trots kan ik zeggen dat ik met een 9 ben afgestudeerd. Op 26 juni kwam ik weer in Nederland, meteen vanaf het vliegveld door naar Sandra om haar te feliciteren (wat een familie liefde!). Daarna ontzettend slecht geslapen in mijn eigen bed (wat ongeveer een week heeft geduurd, ik moest weer wennen aan het bed). De afgelopen vakantie vooral veel gewerkt en veel gereden. Vorige week woensdag was mijn laatste dag bij de AH, na 5½ jaar was het tijd om afscheid te nemen. Ik heb zo’n beetje elke dag gereden, waar ik ontzettend van heb genoten. Ik heb nog drie keer een les meegereden, gelukkig, want de lessen zijn ontzettend leuk (nogmaals dank Helen!). We (Carlo en ik) hebben twee keer een buitenrit gemaakt met Vroukje (Carlo’s vriendinnetje :- )) en Anita. Ontzettend veel plezier hebben we gehad, en de paarden ook, ze liepen steeds heel dicht naast elkaar zodat Anita en ik de hele tijd beugel aan beugel reden. Gelukkig kunnen Anita en ik het ook goed vinden ;- ). De tweede buitenrit zijn we naar Lettelbert geweest waar we het water in zijn gegaan (zie foto). Heerlijk, wat hebben we genoten. Ik heb natuurlijk nog veel meer gedaan, naar de dierentuin, de film etc. etc. Ik zal er niet over uitweiden nu, alleen nog dit:
Afgelopen donderdag zijn Arnoud en ik naar Biddinghuizen vertrokken om een weekend te genieten op aller-Lowlands Paradise. Lang in de file gestaan (zo’n 2 uur) en pas tegen 6 uur stonden we in de rij om de camping op te gaan. Onderweg al gewaarschuwd ‘weeralarm voor Lowlands’. De ‘storm’ was nergens te zien, de regen des te beter. Met bakken kwam het uit de hemel zetten, al snel haalden mensen zeilen uit hun bagage en trokken deze over het publiek heen. Helaas niet voordat wij doorweekt waren. Gelukkig kon ik een vuilniszak van iemand bietsen zodat mijn slaapzak droog bleef, want het is toch wel fijn om droog te slapen. Tot ons grote geluk was er een of andere computerstoring en konden de kaarten niet gescand worden, fantastisch. Als dit maar niet een voorbode is van het gehele festival. En gelukkig, dat was het niet. Appie (ook wel bekend als Anton ; -) ) was 3 uur later dan wij vertrokken (omdat hij nog moest werken, dus wij zouden vast een goede plek op de camping bemachtigen) en hij was eerder binnen dan wij! Hoe is het mogelijk? Helaas had hij geen tent, dus moest hij op ons wachten. Enfin, we hebben fantastische dagen gehad, met geweldig weer. Naast prachtige optredens zelfs een kleurtje gekregen! Even een paar favoriete acts noemen (misschien zegt het jullie wat…). Vrijdag middag ontzettend genoten van Paolo Nutini, die beter was dan ik had gedacht (overigens kun je heel veel acts op 3voor12 terug zien, waaronder Paolo dus). Overigens nog wel de EHBO bezocht, meteen toen het festival terrein open ging. Ik werd wakker met een dikke bult op m’n been, die steeds groter werd, geen idee waardoor ik gestoken ben. Toen de bult zo’n 15x10 cm was, ben ik even langs de EHBO gegaan, die erg schrokken van de bult. Ze hebben het gekoeld en een formulier ingevuld. Ze hebben strepen getrokken om te zien of het groter zou worden. Tegen 5 uur was ik weer terug bij de EHBO, de bult was gegroeid tot bijna 20x20. Ik werd doorgestuurd naar een arts, vlak bij de camping. Die heeft het vervolgens ook alleen maar gekoeld, dus dat was ook voor niets. Helaas konden ze er ook niet achter komen wat het is geweest. Ik vertelde dat ik altijd een EPIpen bij me heb, tegen het wespengif en dat ze niet precies weten wat er gebeurd als ik gestoken wordt (of kassiewijlen of een heel heftige (maar minder erger ;- ) ) reactie), zegt de arts doodleuk ‘nou, ik geloof niet dat dit een anafylactische shock is’ Nee duh, dan zat ik hier niet, dan lag ik nu al in het ziekenhuis, knurft. Enfin, door dit grapje The Blackout gemist, waar ik van baalde. Eerder op de middag al Bas Haring (filosoof) gemist door dat ik bij de EHBO zat. Enfin, gelukkig begonnen de Klaxons te laat, en heb ik die van begin tot eind gezien. 2 jaar geleden zouden ze ook spelen, waar ik mij ontzettend op had verheugd, maar toen werd het gecanceld. Aan het eind van de avond, toen Arnoud en ik al op weg waren naar de tent, werd toen we langs de Magneetbar liepen omgeroepen dat the Blackout zou spelen, dus wij spoedden ons naar binnen (de Magneetbar kom je normaal alleen naar binnen als je knettergek doet, maar er was haast niemand omdat iedereen bij the Prodigy was, welke ik niet leuk vind). Toch nog The Blackout gezien, en nog wel verkleed! Fantastisch. De volgende dag enorm genoten van Patrick Wolf, wat is die man ontzettend goed. Met een geweldig uiterlijk (zie foto!) Op deze dag was ook de grote secret act. Lowlands had 50.000 eurootjes neer geteld voor deze act, zonder te weten wat ze in huis haalden, ze wisten alleen dat het groots was. Wij hadden ons geld gezet op Them Crooked Vultures, en we hadden gelijk. Them Crooked Vultures, de nu al legendarische band van Josh Homme (Queens of the Stone Age), Dave Grohl (Foo Fighters, Nirvanan) en John Paul Jones (Led Zeppelin) (ohja, en de onbekende vierde). Fantastisch was het, heel Lowlands was leeggelopen om te komen kijken. De afsluiter van de zaterdag waren de Kaiser Chiefs, die maar weer hebben bewezen een fantastische festivalband te zijn. Hoogtepunt van zondag: Eagles of Death Metal (fanastisch, overigens ook een sideproject van Josh Homme, hoewel hij nooit live mee speelt, wat een drukke man toch) en de Arctic Monkeys, die live eindelijk los beginnen te komen. Alex (de zanger) praat zowaar tegen het publiek. Al met al, een fantastisch weekend!
Dinsdagochtend om 5 uur opgestaan om om half 9 in Weeze (Düsseldorf) te zijn. Om half 3 was ik weer thuis2. (Nederland is thuis1 ;- ) ). Het was nog wel even weer wennen, maar ik ben alweer helemaal gewend. Vandaag introductie gehad, en eigenlijk wist ik alles al van vorig jaar. Bij aankomst kregen we een map met informatie, Zweedse studenten kregen daar nog een folder (in het Zweeds) bij. Ook ik kreeg deze folder, ze dacht dat ik Zweeds was. Hoezéé, mijn Zweeds klínkt ook Zweeds! Maandag start mijn cursus Medische Genetica en wat andere dingetjes, dus ik heb nog een weekend om me mentaal voor te bereiden.
Vlak voor vertrek (26 juni), schreef ik nog dit stuk. Ik was van plan dit te plaatsen op de site, maar Jakob kwam al binnen voor ik mijn verhaal af had (hij bracht me naar het station). Dus, alsnog:
In alle drukte en chaos, neem ik even een moment rust om een verhaal te schrijven. Mijn tweede moment rust van de dag al, vanochtend heerlijk op het balkon ontbeten met een boek erbij. Maar helaas, het werk is nog niet gedaan. Mijn werk qua studie is nu wel gedaan. Het was nog even erg druk de afgelopen week, de resultaten beoordelen (aantal positieve en negatieve celkernen, aantal positieve en negatieve cytoplasma’s en dat voor 80 tumoren x 4 eiwitten). Mijn verslag is nu klaar en ik heb het keurig laten inbinden (oké, spiraalbinder, maar dat lijkt ook netjes, toch?). Ik ben tevreden met het resultaat, vind het alleen erg jammer dat ik geen tijd meer had om analyse op het andere eiwit, waar ik erg enthousiast over was, uit te voeren. Maar, misschien herinneren jullie nog het andere eiwit waar ik enthousiast over was, die mogelijk een nieuw doelwit kan zijn voor therapie? De resultaten over dit eiwit (Met-receptor) zijn nog steeds veel belovend, ik heb mijn hypothese niet kunnen ontkrachten met mijn laatste experimenten. Er gaat dus zeker meer onderzoek komen. De hypothese dat het andere eiwit waar ik het over had (deze heet 4EBP1) een prognostische factor kan zijn heb ik wel ontkracht. Doch zijn de resultaten met dit eiwit in andere studies en met een andere medicijn wél veel belovend, alleen niet in Herceptin dus. Ik zal het verhaal niet te lang maken, als je meer wilt weten mag je mijn afstudeerverslag lezen. Gizeh en Olle vinden dat ik die 9 verdiend heb, ze zeggen dat ik er hard voor heb gewerkt en goed werk verricht. Olle (hoofd van de onderzoekgroep) is zelfs zo tevreden dat hij mij heeft gevraagd of ik terug wil komen op het lab voor mijn Master-project. Gizeh vertelde mij gisteren dat het lang geleden was dat Olle zo open enthousiast over iemand was, dus ik voel me vereerd. Eigenlijk voelt het ook raar, zoveel complimenten en zo weinig kritiek! Je zult er toch verlegen van worden. Gisteren heb ik afscheid genomen van Gizeh, ze is in de herfst niet meer op het lab, omdat ze naar Amerika verhuisd. Ik ga haar enorm missen, ik heb zo veel van haar geleerd. Ze vond zichzelf niet een goede begeleider, heeft ze meermalen gezegd, omdat ze er niet altijd was. Maar een goede begeleider kan juist los laten en is er niet altijd. Ze was er op de momenten dat ik haar nodig had, dus dat is perfect. Verder afscheid genomen van de rest van het lab (we hadden een diner-avond bij Gizeh), maar die zie ik na de vakantie weer. Afgelopen woensdag afscheid genomen van Natalie, die ga ik ook enorm missen. Mijn avonturen-maatje. Afgelopen maandag was ons laatste avontuur. We hadden met z’n vieren (Natalie, Nikki (vriendin van haar uit Engeland), Jakob en ik) een auto gehuurd. De ochtend begon al goed, Jakob en ik haalden de auto op (wij wonen in hetzelfde gebouw) en moesten lachen om het kleine autootje dat we zagen staan (met de prijs erop die wij ook hadden betaald voor het huren van de auto) : ‘haha, daar is onze auto’. En inderdaad, het bleek onze auto. Een Toyota IQ. Het kreeg van ons al snel een bijnaam: “de Rolschaats”. We hebben Natalie en Nikki opgehaald en gezegd dat ze maar niet te veel mee moesten nemen ;). We hebben ontzettend gelachen om die auto. Ik ben achter het stuur gekropen en we zijn eerst naar het gebied bij Ljungsbro gereden, dat wou ik ze graag laten zien omdat het daar prachtig is (zie foto). Na even rondrijden en het gebied bewonderen zei Natalie ‘het is hier bijna net zo mooi als op Visingsö’ en toen riep ik ‘zullen we daar heen?!’ Dus toen hadden we ineens een plan. We zijn eerst nog bij Ljungsbro op een vlonder/steiger gaan zitten om te genieten van het heerlijke weer. We hadden ontzettend mazzel met het weer, het was de eerste droge dag, de week ervoor was het nog niet een hele dag droog geweest. Nadat we even hadden gezeten zijn we doorgereden naar Gränna (waar de polkagrisar wordt gemaakt, en vanaf waar je naar Visingsö kunt, het eiland midden in het op een na grootste meer van Zweden). Natuurlijk ook even gestopt in Gränna. We hebben heerlijke polkagrisar gekocht en even koffie gedronken op een terrasje, die helaas niet zo heerlijk was. We gingen tegen half 2 de boot op en op het eiland hebben we meteen de rolschaats geparkeerd. We zijn naar de ruïne gelopen, waar Natalie en ik vorig jaar ons avontuur op het eiland waren begonnen. We vonden hier heerlijke wilde bosaardbeien, we hebben er een paar geplukt en lekker opgepeuzeld. We zijn het hele eiland rondgereden en zijn een aantal keer gestopt. We hadden (net als Natalie en ik de vorige keer) een lange stop bij de ruïne van het eerste Zweedse koninklijk kasteel. Toen we er heen liepen, bleven we allemaal plots stil staan.. wat een stilte. Werkelijk geen enkel geluid. ……
Ongelofelijk. We zijn helemaal naar beneden geklommen en zijn op de rotsen gaan zitten. Schoenen&sokken uit en lekker met de voeten in het water (ijskoud!). Wat hebben wij genoten. Dit heb ik geschreven bij thuiskomst, en is misschien wel leuk om ook met jullie te delen:
‘Ik kijk naar het landschap. Een bevroren seconde, waarin het genoeg is dat er bomen in de wereld zijn. Genoeg voor een gelukzalig gevoel. Wat fijn om de tijd te nemen om van dit te genieten. Wat fijn om even de drukte achter me te laten, slechts te genieten. Nog even het prachtige Zweedse landschap in me opnemen. Geef me een boek en een glas rode wijn en je kijkt naar een gelukkige vrouw. Terugkijkend op dit jaar heb ik ook alle reden om gelukkig te zijn, kijk wat ik heb gedaan! Ik had niet gedacht dat ik mij er zo over zou voelen, maar ik ben trots op mijzelf. Voor het eerst alleen wonen, meteen in het buitenland. Gestreden voor de dingen die ik hier in dit land wou bereiken, hard gewerkt om dit te voltooien met mooi resultaat. Veel nieuwe vrienden gemaakt, waarvan het grootste deel ook nog vrienden zullen blijven. Veel nieuwe dingen geleerd, en niet alleen qua studie. Mijzelf beter leren kennen, meer dingen geleerd te eten (zo ben ik nu dol op paprika, jummie). Ik ben op avontuur gegaan, door én boven (vliegen in 4 persoons vliegtuigje) Zweden, met mijn avontuurmaatje (Natalie) naast me. De zware tijden vallen nu in het niet. Ik heb het gedaan, jaar I zit erop. Ik kijk uit naar het gevolg. Hoe verder het einde naderde, te meer ik besefte dat mijn beslissing hier terug te komen de juiste was. Ik ben nog niet klaar om afscheid te nemen van Zweden en Zweden is zeker nog niet klaar om afscheid van mij te nemen. Voor nu is er nog veel te veel om te leren.’

Dat was het begin van de vakantie, en zie nu, ik ben weer terug. Ik heb veel zin in dit nieuwe jaar, hopelijk net zo succesvol als het vorige (of nog succesvoller?). Qua geld is het meer behelpen dat vorig jaar (want helaas is die beurs ‘maar’ genoeg voor een jaar), maar dat komt vast allemaal goed. Ik ga ervoor en ben slechts tevreden met goede resultaten.
Nog even een kleine memo: mijn huisnummer is niet meer 22.207 maar 22.205, dus schrijft het op : -).

Iedereen, dank voor het afgelopen jaar. Echt, het kleinste berichtje maakt me al ontzettend blij, waarvoor dank.