Een jaarresumé

Hallo lieve mensen!
Zoals jullie merken schrijf ik niet meer zo veel. Enerzijds omdat ik er domweg geen zin in heb en mijn tijd anders besteed, anderzijds omdat ik het gevoel heb dat er niet veel nieuws gebeurt. Maar dat zijn domme excuses natuurlijk. Mijn probleem is dat ik geen korte verhalen kan schrijven. Als ik eenmaal begin te schrijven, dan houd ik niet weer op. Voor ik naar Nederland vertrok was ik begonnen met een verhaal, maar omdat ik zo druk op het werk was heb ik dit niet afgemaakt, voelt niet meer zo actueel om dat verhaal er nu op te zetten (o.a. dingen over MH17, bende-gevechten hier in Linköping).
Een onderwerp dat nog wel actueel is ging over taal. Bijna elke ochtend tijdens mijn ontbijt kijk ik het Nederlandse nieuws. Voor een groot deel omdat ik Nederlands wil horen. Elke dag spreek ik Zweeds en Engels, maar nauwelijks meer Nederlands. Ik merk dat ik af en toe moeite begin te krijgen met de Nederlandse taal. Soms lijkt het alsof de grammatica me in de steek laat, of mijn vocabulaire, en ik begin te hakkelen. Al is het een –dt dat ik mis, een ‘de’ verwissel met ‘het’ van een woord waarvan de meesten het lidwoord niet eens weten, *brr* ik vind het verschrikkelijk. Ik ben een taalnerd, ik geloof in de kracht van taal. Ik geloof dat je meer bereikt met correct taalgebruik, en daarmee bedoel ik vooral de juiste interpunctie en de juiste grammatica. Taal spreekt, juist taalgebruik spreekt nog meer. Nederlands heb ik altijd een mooi vak gevonden, en ik was er altijd goed in (met behulp van Fiënna, die er ook ontzettend goed in is, moet ik toevoegen). De verloedering van de taal (zowel Nederlands als Engels) doet mij rillen. De laatste jaren heb ik een grote interesse ontwikkeld voor het verschil tussen Brits en Amerikaans Engels. Deze interesse (en kennis) is ondertussen zo groot geworden dat elk artikel op het lab (en daarbuiten), dat wordt ingestuurd voor publicatie, eerst naar mij wordt gestuurd om het in één taal te corrigeren en alle grammaticale fouten er uit te halen. Zelfs Liam stuurt zijn verslagen naar mij om naar de grammatica te kijken. Ik heb moeite om een wetenschappelijk artikel te geloven als het taal gebruik niet goed is (en dan vergeet ik het verschil tussen Brits en Amerikaans). Als je niet de moeite neemt om in correct Engels te schrijven, of iemand naar je Engels te laten kijken (wat de meeste universiteiten aanbieden), wat moet ik dan van je onderzoek denken? (Ik heb het hier natuurlijk over mensen die voor hun werk Engels spreken, niet over mensen die de taal sporadisch/weinig spreken, daar kun je niet van verwachten dat ze de taal beheersen) Daar ik zoveel bezig ben geweest met taal de laatste jaren (ik heb tevens getracht Zweeds te beheersen in minder dan een jaar tijd), is mijn interesse in taal in het algemeen groter geworden, terwijl ik zeker geen taalknobbel heb. Ik ben begonnen met het leren van een taal die ik al heel lang wil leren, maar nooit de tijd voor heb genomen: Spaans. Waarom Spaans? Als je zowel Engels als Spaans spreekt, kom je een heel eind op deze wereld. Ik heb al vaker aan Gizeh (mijn co-begeleider, van oorsprong uit Cuba) verteld dat ik Spaans wil leren, nu heb ik haar verteld dat ik echt ben begonnen met lessen. Dus zij kan mij helpen bij het oefenen. Ik heb er overigens voor gekozen om Latijns-Amerika Spaans te leren, mede omdat de uitspraak makkelijker is en omdat ik twee mensen dicht bij mij ken uit Latijns-Amerika die mij kunnen helpen. Dus als alles volgens plan gaat, spreek ik binnenkort vier talen! Ik houd jullie op de hoogte!
Goed, buiten taal zijn er meer dingen die mij bezig houden. Vooral werk houdt mij bezig, uiteraard. Tot mijn grote verbazing ben ik uitgenodigd om te praten op een congres in Abisko (Lapland, Zweden). Een zeer specifiek congres over een eiwit familie (genaamd LRIG familie) waar maar weinig mensen in de wereld onderzoek naar doen (maar waarvan ik denk dat het grote betekenis heeft!). Ik doe niet eens onderzoek naar deze familie van eiwitten! Maar omdat het eiwit waar ik onderzoek naar doe (genaamd Met) is gekoppeld aan een van de eiwitten in de familie, ben ik uitgenodigd om mijn resultaten te presenteren. Wat een kans! De eerste keer dat ik ben uitgenodigd om op een congres te spreken! Eind juni reisden Josefine (collega) en ik af naar Abisko, eerst met de trein naar het vliegveld in Stockholm, om daarna per vliegtuig naar Kiruna te worden gebracht, alwaar we op werden gehaald met een bus, die ons in 90min naar Abisko bracht. De presentatie zelf ging goed, ik was van te voren niet zenuwachtig, maar toen ik aan de zijkant stond en wachtte tot ik werd opgeroepen dacht ik toch wel even ’oef, oké nu ben ik toch een beetje zenuwachtig!’. Ondanks dat het niet over de LRIG eiwitten ging, kreeg ik toch leuke reacties en goede vragen. Verder was Abisko ontzettend mooi. We hadden ongelooflijk geluk met het weer (de dag voor we aankwamen sneeuwde het nog!). Elke vrije minuut waren Josefine en ik buiten te vinden om de prachtige natuur te aanschouwen. De organisatie had een kleine excursie georganiseerd. We gingen met de skilift de berg Nuolja op, laat in de avond. Daarna moesten we nog een uur verder klimmen om de top te bereiken. Onderweg naar de top vond ik een deel van een ruggengraat van een haas en verderop één van een rendier! Deze heb ik uiteraard meegenomen, de botten liggen ondertussen (na een week in een sopje en een week in een waterperoxide-oplossing te hebben gelegen) op mijn boekenkast te pronken. Enfin, rond 23:30 bereikten we de top en we zijn gebleven tot na 0:00, om de midzomerzon te aanschouwen. Wat een geweldig gevoel was dat, op de top van een berg in Lapland mee te maken dat de zon nog volop schijnt om 12 uur ’s nachts! Het eten was erg goed, we hebben veel elandvlees gehad, en ook rendier kwam voorbij. Al met al hebben we een paar heerlijke dagen gehad, met interessante lezingen en een adembenemende natuur.
Voorafgaand aan het Abisko avontuur heb ik mijn zogenaamde half-tijd presentatie gehad. Dit kun je zien als een soort mini-verdediging (die je hebt vlak voor je doctor wordt). Twee vak deskundigen zijn hierbij aanwezig, en vaak ook publiek. Ik had één vak deskundige van mijn eigen universiteit en één uit Göteborg. Voor de half-tijd presentatie moet je een rapport schrijven van alles wat je tot nu toe gedaan hebt, welke resultaten je behaald hebt en wat dit betekent. De hele maand april ben ik geen dag vrij geweest (ik had 3 deadlines voor 30 april), zelfs niet in het weekend. In deze maand moest ik een beurs-aanvraag schrijven, mijn half-tijd rapport en mijn manuscript (die klaar moest zijn voor het half-tijd rapport). Behalve die drukte, kwam er ook nog bij dat ik absoluut niet mijn half-tijd presentatie wilde doen, omdat ik het gevoel had dat ik niet genoeg resultaat had, en niet zoveel bereikt had als ik wou. Ik wou absoluut niet dat ook maar iemand zou komen en zien hoe weinig ik had gepresteerd. Een dag na de deadline ben ik met Emina naar Milaan vertrokken. Het bleek een van mijn beste ideeën ooit. De eerste twee dagen waren we in Milaan (als je ooit heen gaat, een dag volstaat; tenzij je komt om te shoppen), onder andere naar de Duomo (Domkerk) geweest. Hier kwam ik toch mijn grote verbazing Beau van Ervendorens tegen! Ik herkende zijn stem, en toen ik op liep hij ineens langs me. Op dag drie zijn we in de ochtend naar Tagliolo gereden, een dorpje een uur rijden verderop. Hier verbleven we in een waanzinnig mooi kasteel, met wijngaarden en wijnmakerij. We waren eigenlijk van plan om onze spullen te dumpen en verder te rijden naar Genova, maar bij aankomst keken Emina en ik elkaar aan en zeiden ‘we blijven hier!’. Het kasteel en de omgeving waren adembenemend. We werden door een boekingsfoutje in het grootste appartement gestopt (we verwachtten dat de kamer die we zouden krijgen (de kleinste) niet schoon was toen we aankwamen, want het bleek later dat we de enigen waren), wat natuurlijk verschrikkelijk was. We werden uitgenodigd om aan te sluiten bij een wijnproeverij met een stel uit Californië, een uitnodiging die we zonder twijfel accepteerden. Het begon met een rondleiding door het kasteel, en de wijnmakerij/kelder. Waanzinnig! Daarna de wijnproeverij. Gelukkig was het geen formele proeverij, maar heel vriendschappelijk en ongedwongen. We praatten voluit met de twee Amerikanen en onze Italiaanse gastheer Luca (tevens eigenaar van het kasteel). De eerste wijn die we proefden was een bruisende wijn en omdat we zoveel aan het praatten waren, besloot de gastheer om ons nog een bij te schenken (vervelend!). Uiteindelijk vijf verschillende wijnen geproefd, gelukkig werden er hapjes bij geserveerd! Toen de Amerikanen weg waren, vroeg Luca of we nog vragen hadden. Ik zei dat ik erg nieuwsgierig was naar een witte wijn in hun assortiment. Wat denk je? Hij zegt ‘oh, laten we die open maken!’. Na afloop vroeg hij welke wijn we het lekkerst vonden, en unaniem zeiden we die laatste witte wijn. Hij pakt een fles (een nieuwe fles!) en zegt: ‘alsjeblieft, geniet van jullie avond! ‘. Dit hebben we zeker gedaan! We zijn naar de pizzeria om de hoek gegaan, twee pizza’s mee naar de tuin van het kasteel genomen en heerlijk genoten van een rustige warme lenteavond. Tijdens de reis ben ik erg tot rust gekomen, ik merkte dat ik nog nooit zo hard een vakantie nodig heb gehad! Het kon me zelfs niet meer schelen wie naar mijn half-tijd zou komen, en ik begon zelfs wat tevreden te zijn met alles wat ik behaald heb in twee en een half jaar tijd. Kortom, die korte reis heeft me ontzettend goed gedaan.
Mijn half-tijd is verder ook goed gegaan, ik was erg blij met de vragen en het commentaar dat ik heb gekregen van de deskundigen. Een goede voorbereiding voor mijn verdediging, en veel tips om hoe verder te gaan in mijn onderzoek. Het is allemaal achter de rug nu! Niet geheel onbelangrijk, mijn loon is nu ook omhoog gegaan!
Ik heb trouwens even een deel van een artikel op Wikipedia gekopieerd over wat een promovendus nu precies is (ik merk dat niet iedereen het snapt):
“Een promovendus (Latijn: hij die (nog) gepromoveerd moet worden, meervoud: promovendi) is iemand die door het schrijven en publiekelijk verdedigen van een proefschrift wil promoveren tot de academische graad van doctor. Aan het einde van de promotieplechtigheid wordt de promovendus gepromoveerd tot doctor. Naar Nederlandse maatstaven is een promovendus geen student, maar iemand die wetenschappelijke kennis produceert (een afzonderlijke wettelijke taak van universiteiten). Daarom zijn promovendi in Nederland veelal als werknemer in dienst van universiteiten. “
Om nog even door te gaan met mijn universiteit-leven, ik heb besloten om nog een jaar in het bestuur van DOMFIL te zitten (waar ik vorig jaar penningmeester van was). Omdat er niet genoeg animo was voor een heel nieuw bestuur, en ik door mijn ervaring van het afgelopen jaar veel kan helpen. Ik ben herkozen om in het bestuur te zitten en dit keer neem ik de taak van vicevoorzitter op mij. Ik denk dat het dit jaar een stuk leuker gaat worden, onze voorzitter van vorig jaar was nogal bazig en dreef steeds haar zin door. Tevens hadden we honderd en één onzinnige vergaderingen, over dingen die we al besproken hadden en dingen die gemakkelijk via de mail besproken hadden kunnen worden. Het beloofd nu al heel anders te worden, we hebben een gezamenlijke chat op Whatsapp (voor de niet-kenners: zeg maar sms’en maar dan via internet, op je telefoon), waar we al veel besproken hebben. Enfin, we zullen zien.
Afgelopen augustus was ik vrijwel de hele maand in Nederland. Een heerlijke tijd gehad, en even bijgekomen van alle drukte op het werk. Ik zal jullie niet vervelen met lange verhalen. Natuurlijk zoals elk jaar stond Lowlands weer op het programma. Dit jaar alleen met Liam, zonder Arnoud. Erg raar! Maar we hebben ons evengoed vermaakt. We hadden goed contact met onze buren, dat maakt het altijd leuker. Het plan is zelfs om volgend jaar weer naast ze te staan. We hebben een aantal heerlijke bands gezien, maar laat ik er dit keer eens niet over uitweiden! (p.s. Kensington, Blood Red Shoes, the Boxer Rebellion, Mando Diao, Kaiser Chiefs en Queens of the Stone Age waren hoogtepunten!). Verder heb ik nog heerlijk paard gereden met Anita, en zijn we ook nog twee keer uit eten geweest. Uiteraard ook nog met Renée uit eten geweest, een paar keer. En ach, het is te veel om allemaal op te noemen! Groningen in geweest, ouderwets naar Pruim Zevenhuizen geweest. Bitterballen gemaakt (ja, af en toe mis ik bitterballen ontzettend, dus dan maak ik ze gewoon zelf!). Enfin, het zal een heel verhaal worden als ik dat nu allemaal op zou schrijven, dus jullie zullen het hier mee moeten doen!
Ik ben nog maar net terug in Zweden, maar a.s. donderdag staat er alweer een nieuwe reis op het programma. Een reis waar ik lang naar heb uitgekeken, en nog langer over gedroomd heb: Australië! Wat een droomreis! Ik ga de reis helemaal alleen doen, maar ik zie er helemaal niet tegen op. Ik ben er erg goed in om alleen te zijn. Plus, op deze manier maak je nog makkelijker contact met andere mensen, dus alleen zal ik heus niet de hele tijd zijn; ik ben best een tamme kip wat dat betreft ;-). Ik kijk er ontzettend naar uit! Hier is het plan: donderdag vlieg ik naar Bangkok, alwaar ik 13½ uur moet wachten op het volgende vliegtuig. In deze tijd ben ik van plan om de stad in te gaan, het paleis en de grote gouden Boeddha te bezoeken en om me helemaal gek te shoppen. Ik kom zaterdagmorgen om 7 uur aan in Sydney (lokale tijd), daarna proberen zo er lang mogelijk wakker te blijven en zo gauw mogelijk aan de nieuwe tijdzone te wennen (+8 uur). De volgende vier dagen bestaan uit het congres (borstkanker specifiek). Dinsdag is het aan mij de beurt om mijn resultaten te presenteren d.m.v. een poster. Dit is de poster waar mijn manuscript op gebaseerd is, dus ik kijk erg uit naar de discussies! Er staan veel interessante lezingen op het programma, het beloofd een leuk congres te worden! Ik plak er twee weken vakantie aan vast. Eerst ben ik twee dagen in Melbourne, van daaruit ga ik naar Adelaide, naar Paul! Daar ben ik vier dagen. Hij heeft beloofd me mee te nemen naar wijngaarden! Verschrikkelijk hè? Van Adelaide vlieg ik door naar Brisbane, waar ik ook vier dagen ben om vervolgens verder te gaan naar Cairns. Het hostel dat ik daar geboekt heb bood mij vriendelijk aan om me op te komen halen van het vliegveld, en om excursies te boeken mocht ik dat willen. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt en er is voor mij een tour naar het regenwoud en naar het Grote Barrière Rif geboekt. Na vier dagen Cairns ga ik weer terug naar Sydney waar ik tevens vier dagen verblijf. Een van die dagen ga ik een dagtocht maken te paard door de Blue Mountains, het paardenmeisje in mij is al helemaal wakker! 1 oktober ga ik weer terug naar huis, 2 oktober kom ik aan in Linköping. Daarna moet ik weer wakker blijven de hele dag, want ik kom om 7 uur in de ochtend aan. Maar het is makkelijker om om te schakelen als je terug in de tijd gaat, dus ik verwacht geen problemen.
Ik zal proberen een verhaal te plaatsen over Australië zodra ik weer terug ben!

Live long and prosper!
Liefs,
Cynthia